فرازهایی از مناجات شعبانیه

 

ماه شعبان از ماه‎های پربرکت و مقدسی است که منسوب به پیامبر اکرم(ص) است. رسول خدا در این ماه دل به عبادت و مناجات معبود می‎نهاد. روزهای آن را روزه می‌داشت و شب‌هایش را به تهجد می‎گذراند. گفته‌اند ماه شعبان مقدمه‎ای است برای ورود در رمضان که ماه ضیافت الهی و برترین ماه‏هاست.

یکی از اعمال موکد در این ماه خواندن مناجات شعبانیه است که آکنده از مضامین بلند عرفانی و عاشقانه است. همنوا با امیرالمومنین(ع) و فرزندان پاکش فرازهایی از ترجمه این مناجات جان‎بخش را زمزمه می کنیم:

بارالها بر محمد و خاندان محمد درود فرست. چون تو را می‎خوانم دعایم را بشنو و چون ندایت می‎کنم ندایم را شنوا باش و چون نجوایت می‎کنم به من روی آور. به سوی تو گریخته‎ام و با حال مسکنت و تضرع در برابرت ایستاده و نسبت به پاداش نزد تو امید بسته‏ام. درونم را نیک می‎دانی و از نیازم خبرداری و از ضمیر پنهانم آگاه هستی. تحولات درونی و فرجام کارم بر تو پوشیده نیست و نیز آن چه را که می‎خواهم بدان زبان بگشایم و از تو طلب کنم، می‎دانی.

آقای من، مقدرات تو بر من جاری گشته است، از آن چه تا پایان عمر بر من خواهد گذشت، از نهان و آشکارم. فزونی و کاستی و سود و زیانم همه به دست توست. بارالها، اگر محرومم کنی چه کسی مرا روزی‎بخش خواهد بود و اگر خوارم سازی چه کسی مرا یاری خواهد کرد؟

مولای من، اگر اجلم نزدیک شود و کردارم مرا به تو نزدیک نساخته باشد، اقرار به گناهان را وسیله تقرب خود به سوی تو قرار خواهم داد. بارالها بر نفس خود ستم بسیار نموده‎ام، پس وای بر من اگرم نبخشایی. نیکی‎ات در ایام زندگانیم بر سرم سایه افکنده است، پس این نیکی را در زمان مرگم از من دریغ مدار. چگونه از نگاه مرحمتت پس از مرگ نومید گردم، در حالی که در روزگار حیاتم جز زیبایی و نیکویی از تو ندیده‎ام؟

در دنیا بسیاری از گناهانم را پوشاندی، اما مولای من، در آخرت نیاز بیشتری به ستر معاصی دارم که مرا در برابر شاهدان قیامت و بندگان شایسته‎ات رسوا نگردانی. بخششت امید مرا گشوده و بخشایشت برتر از اعمال من است، پس در زمان حکم بر بندگانت در قیامت، مرا با دیدار خود خشنود ساز.

عذرخواهی من به سوی تو پوزش خواهی کسی است که از پذیرفته شدن عذرش بی‏نیاز نیست، پس پوزشم را پذیرا باش، ای کریم ترین کسی که گنه‎کاران به سویش عذر می‎آورند...

بارالها، اگر می‎خواستی مرا به سقوط بیفکنی از ابتدا هدایتم نمی‎کردی، و اگر می‎خواستی رسوایم گردانی هرگز عافیتم نمی‎بخشیدی، گمان نمی‎کنم به نیاز من، که سال‎های عمرم را در طلبش از تو گذرانده‎ام، پاسخ رد بدهی.

پروردگارا، اگر به گناهانم مواخذه گردانی تو را به بخشایشت مواخذه کنم و اگر به دوزخم درافکنی اهل آتش را به دوستیم با تو آگاه خواهم ساخت! اگر اعمال من در کنف طاعتت کوچک است، لیک در ساحت امیدت، آرزوهایم بس بزرگ است.

الهی، عمر را در هوای غفلت از تو گذرانده‎ام و جوانیم را در مستی دوری از تو تباه ساخته‎ام. مرا توان آن نیست که از نافرمانیت برون شوم جز آن زمانی که دلم را به شوق محبتت بیدار نمایی و دلم را از زنگارهای غفلت بپیرایی.

بارالها، به من همچون کسانی بنگر که تو را خوانده‎اند و اجابتشان کرده‏ای و آنان را یاری نموده‎ای تا در اطاعت تو گام نهند. ای آن نزدیکی که از شیفته خود دور نمی‎گردی و ای بخشنده‎ای که نسبت به آن که امید ثوابت دارد، بخل نمی‎ورزی.

خدایا، مرا دلی ده که شوقش آن را به تو نزدیک سازد و زبانی عطا بخش که راستیش آن را به سویت فراآورد.

بارالها، من بنده‎ی‎ ناتوان و گنه‎کار تو هستم، اما از آنانم قرار مده که از آن ها روی گردانیده و بخشایشت را از آنها دریغ نموده‎ای. الهی، مرا کمال رهایی به سوی خودت ارزانی دار و چشمان دل را با فروغ نظاره به خود، روشنی بخش تا این که چشمان دل، حجاب های نورانی را درنوردد و به معدن عظمت باریابد و جان های ما در شکوه قداستت معلق گردد.

الهی، مرا از آنانی قرار ده که صدایشان کردی و تو را اجابت کردند و به آنان نظری کرده و مدهوش جلالت گشتند. هم آنانی که در نهان نجوایشان کردی و در عیان برایت به کار پرداختند.

خدایا، اگر غفلت مرا از آمادگی دیدارت بازداشته، اما امید به کرمت مرا بیدار ساخته است. اگر مجازات بزرگت مرا به آتش دوزخ فرامی خواند، لیک پاداش سترگت مرا به بهشت دعوت می‏کند.

بارخدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و از کسانی قرارم ده که دائما در یاد تو هستند و هرگز پیمانت نمی‌شکنند و از سپاس تو غافل نبوده و امر تو را سبک نمی‎شمرند.

بارالها، مرا در روشنایی عزتت درآور تا تنها دل به معرفت تو بندم و از غیر تو روی گردانم و تنها خوف تو را در دل داشته باشم، ای صاحب جلالت و کرم... .