روایت

آنچه می شنوم تو نیز می شنوی

امام صادق"علیه السلام" فرمود: جبرئیل برای ابلاغ اذان بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نازل شد، در این هنگام، سر مبارک پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بر روی زانوی علی"علیه السلام" بود، آنگاه جبرئیل فصل های اذان و اقامه را به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آموخت، هنگامی که آن حضرت از آن حالت بیرون آمد به علی"علیه السلام" فرمود: آیا کلمات اذان و اقامه را شنیدی؟ حضرت علی"علیه السلام" عرض کرد: آری فرمود: فرا گرفتی؟ حضرت علی"علیه السلام" عرض کرد: آری. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم هماندم فرمود: «ادع لی بلالا نعلمه» یعنی، بلال حبشی را نزد من به طلب تا اذان را به او بیاموزم. حضرت علی"علیه السلام" بلال را طلبید و کلمات اذان و اقامه را به او یاد داد.

خلیفه خدا

عمر بن حصین روایت کرده گفت: من و عمر بن خطاب حضور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بودیم و امیرالمؤمنین"علیه السلام" هم در کنار پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم جلوس کرده بود که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم این آیه را تلاوت نمود: «امن یجیب المضطر اذا دعاه» ناگاه امیرالمؤمنین"علیه السلام" ضجه ای کرد و ناله ای نمود پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: یا علی! چرا با شنیدن این آیه جزع نموده مضطرب شدی؟

گفت: ای رسول خدا چگونه جزع نکنم در صورتی که در این آیه خداوند تصریح می فرماید که شما را خلیفه های روی زمین قرار دادیم. پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: یا علی! جزع نکن، به خدا قسم ترا دوست نمی دارد مگر مؤمن و دشمن نمی دارد ترا مگر منافق.

دابة الله کیست؟

از حضرت صادق"علیه السلام" روایت کرده فرمود: روزی پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم وارد مسجد شد دید امیرالمؤمنین"علیه السلام" ریگ های مسجد را جمع کرده و سر مبارکش را روی ریگ ها گذارده و به خواب رفته است، او را با پای مبارک خود حرکت داد، فرمود: ای دابة الله برخیز. یکی از اصحاب حضور پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم عرض کرد: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آیا جایز است ما فرزندان خود را به این اسم به نامیم؟ حضرت فرمود: خیر، به خدا قسم این کلمه دابة الله مختص پسر عمم علی"علیه السلام" است. اصبغ بن نباته می گوید: روزی حضور مولای امیرالمؤمنین"علیه السلام" بودم خدمتش عرض کردم: دابه ای که خداوند در قرآن[سوره نمل، آیه 82] بیان فرمود: کیست؟ حضرت فرمود: همان شخصی است که نان سرکه و زیتون تناول می کند؛ که مقصود حضرت خود آن جناب بوده که در حال خوردن آنها بوده.