آموزه‌هایی برای طبیعت‌گردی
* همیشه در کوهستان با احتیاط حرکت کنید و در هر مسیر و گذرگاهی مواظب باشید که هیچ سنگی را از کوه جدا نسازید و هیچ چیز را به پایین پرتاب نکنید.
* در کوهستان گل ها و گیاهان را بگذارید در جای خود باقی بمانند سبزتر و زیباتر بشوند و رشد کنند، زندگی آنها نیز مانند زندگی شما با ارزش است.
* در گذرگاه ها و هنگام بالا رفتن یا پایین آمدن و در قله ها متوجه پرتگاه ها باشید و خود را به خطر نیندازید.
* در کوه همیشه برای حرکت از راه های مشخص و معین شده استفاده کنید.
* پیش از حرکت در هنگام کوهنوردی، «اندیشیدن» را فراموش نکنید. منظور این است که با فکر به کوه بروید، نه سرسری، بیهوده، بی هدف و بدون بررسی.
* آرام و به طور مداوم حرکت کنید، آرام نفس بکشید و پر حرفی نکنید. بگذارید این روش و نواخت حرکت شما چه در بالا رفتن و چه در بازگشت یکسان باشد.
* به هنگام گذر کردن از راه های باریک کوهستانی دقت داشته باشید که از سمت راست خود حرکت بکنید و به کسانی که از کناه شما می گذرند به اصطلاح تنه نزنید.
* به زمین زیر پاهایتان نگاه کنید. در فرصت های بسیاری که دارید به اطرف نیز نظر بیندازید. خوب تماشا بکنید. از طبیعت استفاده ببرید و بکوشید که بیشتر بدانید و درک کنید.
* در کوهستان به گونه ای حرکت کنید که در هر چند قدم نیازی به استراحت نداشته باشید.
* هر گاه احساس گرسنگی یا خستگی کردید فوری از حرکت باز ایستید و به استراحت بپردازید.
* روی سنگ‌های سرد یا علف‌ها و زمین‌های مرطوب ننشینید. روی چوب، علف خشک و مانند آنها استراحت بکنید و بهتر است چیزی مانند روزنامه و یا اسفنج زیر خود بگذارید.
* در هنگام درگیر شدن با هوای بد هیچگاه نگذارید حالت ترس، نگرانی و تشویش به وجود بیاید و بر شما مسلط بشود.
* در هنگام رعد و برق روی تیغه ها و یا مناطق باز نایستید.
* از شیارهای مرطوب و یا دهلیزهایی که ممکن است راه ریزش آب باشد پرهیز کنید.
* اگر در سرکوه و یا بالای تیغه های سنگی هستید از کنار آنها راهتان را کج کنید.
* فراموش نکنید که هنگام صعود مقداری از نیروی ما به مصرف می رسد، کوشش داشته باشید که همه نیرویتان را صرف بالا رفتن نکنید. شاید حتی در هنگام بازگشتن بیشتر به نیرو نیاز پیدا کنید.
* از یاد نبرید که از ویژگی‌های یک کوهنورد خوب این است که آهسته و یکنواخت حرکت بکند و یک چنین کوهنوردی است که همیشه به موقع و مطمئن به هدف می رسد.
* هیچگاه تنها به کوهنوردی نروید. به ویژه به جاهایی که دشوارتر و دورتر و پرت و ناآشنا هستند.
* ارزش تربیتی و اخلاقی کوهنوردی در ثبات و نگاهداری همکاری دسته جمعی است که هر یک از کوهنوردان یک گروه کوچک یا بزرگ باید به نسبت موقعیت و وظیفه شان از نخستین تا آخرین دقیقه ای که با هم حرکت می کنند و در یک برنامه هستند آن را رعایت کنند.
* از ویژگی های برجسته دیگر یک کوهنورد راستین، شهامت، وفاداری، فروتنی و آمادگی برای کمک و یاری به دیگران است.
* هرچه خطر و دشواری بیشتر باشد همکاری باید قوی تر گردد.
* روش حرکت در کوهستان و گستردگی برنامه باید با توجه به ضعیف ترین فرد گروه تعیین شود.
* اگر دو نفر هستید نفر ضعیف‌تر باید جلوتر حرکت کند و اگر گروه چند نفری هستید، اینگونه همراهان باید در وسط قرار بگیرند.
* نفر ضعیف‌تر را هیچ وقت تحریک به پیشروی نکنید و یا به‌وسیله طناب او را کشان کشان به بالا نبرید زیرا از پا افتادن او سبب اختلال در برنامه شما خواهد شد.
* نفری را که دچار خستگی زیاد و یا ناراحتی‌هایی از این قبیل شده است، هیچگاه تنها نگذارید. دست کم باید یک نفر همراه با او بماند و یا وی را در بازگشت همراهی کند.
* هر گاه در یک گروه دو یا سه نفری، یکی از نفرات دچار ناراحتی و خستگی شده و دیگر نتوانست صعود کند همگی باید از ادامه برنامه چشم بپوشند. هرگاه این پیش آمد در گروه‌های چهار نفری و بیشتر روی داد دست کم یک نفر باید کوهنورد ناراحت شده را مراقبت و همراهی کند که به پایین باز گردد.
* همیشه فقط به خودتان نیندیشید. تنها به فکر پیروزی خودتان نباشید، بلکه بیشتر به دیگران بیندیشید که بدون آنها امکان بودن شما نیز کم هست.
* کسی که خود را متمایز از دیگران می داند، چنین کسی هم خود و هم رفیقانش را به خطر می اندازد.
* تنهایی و تکروی را کنار بگذارید. پیروزی و رضایت، در یگانگی و همبستگی است.
* چای، آشامیدنی مناسبی برای کوهستان است. مناسب‌تر از آب های مشکوک یا شربت های گازدار به ویژه اینکه گاهی با چند قطره آب لیمو هم مخلوط شده باشد.
* از یاد نبرید که هرچه ارتفاع بیشتر باشد باید غذاهای سبک تری جهت استفاده برگزیده شود.
* در هنگام بالا رفتن اگر به گوسفند سراها برخوردید از پر کردن شکم خود با ماست و دوغ زیاد بپرهیزید. در بازگشت فرصت و موقعیت مناسبی خواهید داشت که با این دو از خود پذیرایی کنید.
* به هنگام تشنگی از برف استفاده نکنید که بر تشنگی شما می افزاید.
* وزن کوله پشتی باید اینگونه باشد: برای سنین 5 تا 8 سال بیشتر از 3 کیلوگرم نباشد؛ برای سنین 8 تا 12 سال بیشتر از 5 کیلوگرم نباشد؛ برای سنین 12 تا 16 سال بیشتر از 7 کیلوگرم نباشد؛ در سن 16و 17 سالگی هنوز خطر فشار و صدمه برمهره ها و مفصل ها وجود دارد.
کمیته فوق برنامه مسابقات
